با ريموت در باغ رو باز كردم و نگاهي به هر دوي آنها انداختم،طناز بيرون را نگاه مي كرد و تابان روي صندلي نشسته بود و ما را زير نظر داشت.با يك نفس عميق حركت كردم،نمي دانستم اينقدر جذبه دارم كه آنها از من حساب مي برند و به حرفم گوش مي كنند.در تمام طول مسير هيچ كدام نه حرفي زدن و نه سؤالي كردن،نگاهي مجدد به آدرس انداختم و با صداي بلند گفتم:
-همين جاست.
-اينجا تو يكي از اين مجتمع ها؟
طناز نگاه مجددي به ساختمان ها كرد وگفت:
-امكان نداره پدر اينجا خونه خريده باشه...نه،اينجا برام مثل قفسه.
-آجي جون اينجا كجاست؟
تابان فقط به من مي گفت آجي جون،طناز هميشه برايش طناز بود.
-داداشي،ما قرار اينجا زندگي كنيم...حالا مي ريم داخل ببينيم چي مي شه،طناز ما مجبوريم اينو درك كن.
محوطه زيبايي داشت و از بهترين روشها براي زيبا سازي آنجا بهره برده بودن.وارد لابي مجتمع شديم،در آنجا ديگر از گرماي طاقت فرسا بيرون خبري نبود براي پيدا كردن آسانسور نگاهي به اطراف انداختم كه صدايي منو از جا پروند.
-مي تونم كمكتون كنم؟
به مرد ميانسالي كه كه منو مخاطب قرار داده بود نگاه كردم و ار يونيفورمش فهميدم نگهبان ساختمان است،نگاهي به طناز كردم اما او بي توجه به من مشغول بررسي اطرافش بود.صدايم را صاف كردم و گفتم:
-مدتي قبل ما اينجا يك دستگاه آپارتمان خريداري كرديم.
به برگه درون دستم نگاه كردم و گفتم:طبقه هشتم...به نام نيازي يا معماريان.
مرد مشكوكانه ما سه نفر را نگاه كرد و بعد مثل اينكه چيزي به خاطر بياورد گفت:درسته يادم آمد،بفرناييد راهنماييتون كنم.
كليد را داخل قفل چرخاندم و در باز شد،آپارتمان لوكس و شيكي بود با چشم اندازي زيبا.سالني بزرگ به شكل ال و سه اتاق خواب كه دو تاي آن دوبلكس بود و ديگري در كنار سرويس بهداشتي قرار داشت.روي اولين پله نشستم و به نرده كنارش تكيه دادم و به كف پاركت شده اش خيره شدم.ياد پدر قلبم را سوراخ مي كرد،ما پدر را از دست داديم فقط به خاطر يك پست فطرت.
-اين اتاق مال منه،تو برو يكي ديگه رو انتخاب كن.
خدايا باز شروع كردن،سرم را ميان دستانم گرفتم و با صداي بلند گفتم:
-با هر دوتون هستم ساكت...اون اتاق هم به هيچ كدومتون نمي رسه از اتاق هاي بالا يكي رو انتخاب كنيد،اون اتاق مال مامانه.
تابان به طمع اتاق بهتر از كنارم گذشت و به اتاق هاي ديگه سرك كشيد.
-اگر اينطور باشه به هر كدوممون يك اتاق هم نمي رسه.
-درسته يك اتاق مال مامان،يكي مال تابان و اون يكي هم مال من و تو.
-يعني چي،اون نصف آدم يك اتاق داشته باشه ما دو تا آدم يك اتاق.
-بعضي وقتا شك مي كنم كه تو بزرگ شدي...مگه من در هفته چند روز خونه ام،بيشتر روزها پرواز دازم و نيستم پس در اصل من بعضي اوقات مهمان تو هستم،اگر نمي توني حضورم را تحمل كني بگو فكري به حال خودم كنم.
طناز كنارم نشست و گفت:
-چيه،چرا اينقدر عصبي هستي؟همش پاچه مي گيري.
به چشمان ميشي رنگش نگاه كردم و گفتم:
-طناز يه چيزي مثل خوره داره تمام وجودم رو مي خوره،مي خوام از كسي كه ما رو به اين روز انداخت و پدر رو فرستاد سينه قبرستون و مامان رو اسير تخت كرد انتقام بگيرم.
-كه چي بشه،شايد خودت هم نابود بشي.
-اگر نابود بشم هم برام مهم نيست،حداقل به آرامش مي رسم.نمي تونم ساكت بشينم اون نامرد ميراث خانوادگي ما رو بخوره يه ليوان آب هم روش،بتيد هم ميراث رو بگيرم هم جون اون پست فطرت رو.
-ميراث خانوادگي!منظورت كه اون كتاباي خطي نيست درسته،نه نمي تونه اون كتابها باشه.پدر اون كتابها رو از جونش بيشتر دوست داشت،نه من باور نمي كنم.
-چرا خواهر من،بايد باور بكني پدر با اعتمادي كه به اون بيشرف كرده بود براي ضمانت شراكتشون اون عتيقه ها رو عمانت سپرده بوده دستش،من هم بايد برم اونچه كه حق ماست ازش پس بگيرم.
-اين فكر تو زماني عملي كه اونو بشناسيم ولي ما از هيچ چيز خبر نداريم،از كجا مي خواي پيداش كني؟
-پيداش مي كنم جتي اگر يك قطره آب شده و فرو رفته باشه تو زمين.
-آجي جون،من گرسنه ام.
-من هم همينطور.
به ساعتم نگاه كردم،ساعت دو بعد از ظهر بود.
-بريم نهار بخوريم كه خيلي كار داريم.
متفكرانه به روبرو خيره شدم،افكارم چون پرنده اي از اين شاخه به آن شاخه مي پريد.
-به چي فكر مي كني؟
-نمي دونم،مسخره نيست؟
-نه،چون اين روزا منم اينطوري شدم.
-برنامه ات براي باقي روز چيه؟
-مي رم بيمارستان...نه به آنكه مامان بيهوش بود از بيمارستان دل نمي كنديم نه به امروز كه از وقتي بهوس آمده اصلا به ديدنش نرفتيم،مي دونم كه منتظر ماست.
-حق با توئه...طناز مي ترسم...دلم مي خواد برم ديدن مامان،اما مي ترسم با ديدن من ياد حادثه زير زمين بيفته.
-مي خواهي با دكترش صحبت كنم،بالاخره ما بايد اتفاقي رو كه افتاده بهش بگيم.
-فكر خوبيه...ببينم امروز اتاق پدر رو مي گشتي به برگه اي قراردادي،چيزي بر نخوردي كه بشه آدرس اين مردك معيني فر رو پيدا كرد.
-دقت نكردم اما اينكه هيچ مدركي از كارهاي پدر نه داخل كشو بود نه داخل گاوصندوق برام عجيب بود،فكر مي كنم اگر به شركت سر بزني بتوني چيزي پيدا كني.
با پوز خندي گفتم:
-شركت،شركتي وجود نداره،پدر همه چيز رو از دست داده.
-تازه به علت رفتارهاي اخير پدر پي مي برم اما افسوس خيلي دير متوجه شدم.
-منم مثل تو افسوس مي خورم،اما نمي ذارم اون لعنتي هم روز خوش داشته باشه.
-چي توي اون سرت مي گذره؟
مي گم اما بعدا...حالا كه مي ري بيمارستان،منم سر راه مي رم خونه عفت خانم و كليد و آدرس آپارتمان رو مي دم براي تميز كردن اونجا بعد هم مي رم خونه ببينم مي تونم چيزي پيدا كنم.در ضمن بايد كم كم وسايل خونه رو جمع كنم،براي ما بقي وسايل هم با سمساري تماس مي گيرم...بايد حواسمون به دخل و خرج حونه باشه.
-داشت يادم مي رفت،زير پوشه سند يك دفتر چه حساب  پس انداز هم بود البته به نام مامان.
-فعلا كه نمي تونيم به اون دست بزنيم،براي خرج بيمارستان به پول احتياج داريم بايد يكسري از وسايل رو بفروشيم.
-يعني ماشين من رو هم مي خواي بفروشي؟
مي دانستم كه خيلي به اين ماشين علاقه دارد،اين هديه قبوليش در دانشگاه بود.وقتي پدر اين پژو 206 را برايش خريد،داشت پر در مي آورد.
-نه فعلا با وضعيت مامان اين ماشين بيشتر از هر چيز به كارمون مي ياد،منظورم عتيقه ها بود.
-تا كي مرخصي داري؟
-مرجان،برام تا آخر هفته آينده مرخصي گرفته.
-اينجا هم كه هيچ وقت جاي پارك نيست،بيا بشين پشت رل تا جريمه نشدم.
-يادت نره با دكتر مشورت كني.
در جاي طناز نشستم و از آينه بغل نگاهي به پشت سرم انداختم و بعد با زدن راهنما حركت كردم.
-آجي جون اجازه مي دي من هم با طناز برم و مامان رو ببينم؟
-نه مي دوني كه بيمارستان جاي بچه ها نيست.
-من كه ديگه بچه نيستم خودت گفتي مرد شدم،دلم براي مامان تنگ شده.
-باشه قول مي دم هر وقت مناسب بود ببرمت ديدن مامان.

ادامه دارد ..... خب نظرتون راجع به رمان چیه ؟

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: